Living my American dream

Dus, waren zijn we gebleven in het verhaal. Ik weet het al niet meer. Volgens mij eind november haha (oeps, sorry) Ik heb het heel erg druk hier met van alles, vooral met basketbal dus vandaar (ondertussen al niet meer met basketbal aangezien ik weeeer een paar maanden achterloop).

Eind November was ik voor een paar weken in mijn nieuwe gezin en ik moest nog steeds heel erg wennen. Wat informatie over mijn nieuwe gezin: Jeff en Debbie (beide rond 50 jaar denk ik) en 2 dochters: Robyn (21 jaar) en Rana (25 jaar). De jongste gaat naar college en woont daar ook (OU in Norman) en de oudste werkt in Velma, en wacht totdat haar verloofde klaar is met zijn studie, want daarna gaan ze trouwen (juni 2015). Verder is het huis waarin ik woon erg groot (vooral vergeleken met de andere huizen hier). Op 25 november was Thankgiving. Er kwam rond lunchtijd veel familie en we hadden een uitgebreide lunch. Thanksgiving zou natuurlijk thankgiving niet zijn zonder kalkoen en dressing. De kalkoen was erg lekker, de dressing was ook wel oke. In Nederland zitten we allemaal gezellig aan de tafel etc., maar hier is het blijkbaar normaal dat het eten allemaal in de keuken staat, je schept op voor jezelf en iedereen zit verspreid (dat laatste is opzich wel logisch, aangezien 30 man niet aan een tafel past). Bij dit nieuwe gezin eet ik trouwens veel gezonder, we eten samen en niet op kartonnen bordjes haha. Nooit gedacht dat ik ooit nog blij zou gaan zijn met gezond eten en samen eten. Daarna gingen we een familie traditie maken. Je hebt hier het zogenaamde ‘’laffy taffy’’, een snoepje met veel suiker en heel kleverig is. Dat snoepje gingen we zelf maken, maar dan in een hele grote versie. Ze maakte het beslag en daarna werd in de garage een grote haak boven de deur gehangen waarna het ‘’deeg’’ (het was niet echt deeg, maar een plakkerig suiker iets) telkens meer en meer werd uitgerekt. Het smaakte erg goed. Daarna volgde de andere familie traditie. Schieten. We gingen met een deel van de familie in de ‘’tuin’’ geweren schieten. We schoten van die oranje schijven zeg maar, ik ben het woord even vergeten en ik was best wel goed zo voor de eerste keer.

Op 5 december ging ik voor een paar daagjes terug naar Jayme en haar zoontjes, want mijn ouders hadden cadeautjes opgestuurd voor sinterklaas, en natuurlijk vond ik het ook wel weer leuk om bij mijn oude gastgezin te zijn (toch wel een grote switch, van twee drukke broertjes, naar een/twee oudere zussen). Verder begon in december het basketbalseizoen. Ofja, we waren al aan het trainen sinds eind September, maar nu begonnen de wedstrijden. Ik bakte (en bak er nog steeds) natuurlijk helemaal niks van, maar ik maak soms wel wat minuutjes (als we dik winnen, of dik verliezen haha). We hadden 10, 11 en 12 december een toernooi in Velma, waar we als tweede eindigde. We speelden de finale tegen een 4a class school, en we verloren maar met 7 punten. Natuurlijk wilden we winnen en was het een teleurstelling, maar achteraf mochten we al best trots zijn op onszelf. Oja, voor het toernooi begon waren we in totaal 3,5 dag vrij, omdat er dikke ijs/sneeuw stormen waren. Daar was natuurlijk ook niks mis mee. Ik was deze dagen toevallig bij Jayme en de jongens en dus speelde we wat in de sneeuw en deden we niks. Toen begon op 18 december de kerstvakantie. Robyn kwam thuis van college voor een maand, dus dat was al heel leuk. Wat had ik ook alweer allemaal gedaan.. Oja, de OKC Thunder game tegen Chicago Bulls. Deze herinnering zal ik nooit vergeten. Het stadion is gigantisch groot, een geweldige sfeer, geen ruziemakende fans en natuurlijk de wedstrijd zelf is fascinerend om te zien. 25 December was het natuurlijk kerst (ze vieren het hier niet op de 26e). S’ochtends kwam opa en gingen we de cadeautjes onder de kerstboom uitpakken, dat was heel Amerikaans natuurlijk. Ik kreeg schoenen, een trui, toilettas, vest, kettinkje, tas en nog wat kleine dingetjes. S’middags gingen we brunchen met wat familie, maar deze keer waren het er een stuk minder, en meer mensen van Jeff’s kant van de familie. We aten weer kalkoen met dressing en nog wat andere dingetjes natuurlijk waar je ook voor kon kiezen. Daarna weer, jaja, traditioneel geschoten. Wat ga ik dat missen zeg als ik terug ben… 5 dagen later was mijn verjaardag, die wel leukjes was. In de ochtend geskypt met papa, mama, broertjes, oma en als verrassing familie Hoenselaar en wat vriendinnen. Dat was erg leuk. Daarna had ik gewoon een basketball scrimmage (soort oefenwedstrijdjes). Tijdens de kerstvakantie trainen we gewoon lekker door. S’avonds hadden we een Christmas party met de basketbalteams (jongens en meisjes), en denk nu vooral niet aan feesten tot midden in de nacht, en zo zat worden als je maar kan, nee we gingen gezamenlijk eten, karaoke doen en een soort van surprise. Dat was erg gezellig, en je wordt er als team natuurlijk ook hechter van. De dag daarna was oud en nieuw. Voordat ik naar Amerika ging wist ik dat ze het hier totaal niet uitbundig vieren en dus keek ik er natuurlijk een klein beetje tegen op. Maar gelukkig, toch een feestje voor mij en wat andere exchange students. We vertrokken in de middag naar Oklahoma City om het daar te gaan vieren. Eerst gingen we naar een ijshockey wedstrijd dat heel erg leuk was om te zien. Ik heb me nooit heel erg verdiept in deze sport, maar het is een leuke sport, het gaat snel en het is lomp met af en toe wat vechtpartijtjes (niks mis mee denk ik, als je al hun bescherming bekijkt). Om 00.00 waren we midden in de stad en net zoals in New York hadden ze ook hier een ‘’ball drop’’, alleen deze bal was natuurlijk stukken kleiner, maar alsnog was het leuk.

Hmm, wat heb ik allemaal in januari gedaan. Ik denk niet veel bijzonders, het basketbal seizoen was nu echt in volle gang en we hebben/hadden een wedstrijd iedere dinsdag, vrijdag en zaterdag. Dat nam dus erg veel tijd in beslag. Daarnaast gewoon wat leuke dingetjes gedaan zoals naar de bioscoop, uiteten, bowlen, genieten van het soms mooie weer maar ook soms niet mooie weer (weer twee maandagen achter elkaar vrij geweest vanwege ijs/sneeuw op de wegen).

In februari waren er weer wat leuke dingetjes. Ten eerste basketball homecoming. Dit is minder uigebreid dan football homecoming, we hadden bijvoorbeeld geen homecoming week, dat we iedere dag als iets verkleed gingen. Homecoming vond alleen s’avonds plaats. Het was tijdens halftime van de jongens wedstrijd, zodat de meisjes tijd hadden na onze eigen wedstrijd om zich klaar te maken. Ze droegen allemaal mooie jurkjen etc. De 4 seniors Bita, Samantha, Ariah en Teddi waren de kandidaten en van de jongens de 3 seniors en een junior. De rest van de teams stonden ook op het veld. Stelletje voor stelletje kwam op het veld gelopen en op het eind werd de winnaar bekend gemaakt. Bita, mijn beste vriendin hier, had gewonnen! Daarna veel foto’s gemaakt etc etc.

Daarnaast deed ik in februari mee aan een competitie. Van iedere klas werd een jongen en een meisje gekozen als heart queen/king kandidaat. Je hebt twee weken de tijd om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de Amerikaanse hartstichting, door middel van het verkopen van eten op school en donaties van mensen/bedrijven etc. Er zijn 4 division en van iedere division wint 1 queen en 1 king. Ik was gekozen als kandidaat voor de seniors, dus heb ik twee weken lang iedere avond dingen lopen bakken. Niet echt mijn favoriete bezigheid, maarja ik wilde wel winnen natuurlijk. Ook ging ik langs bedrijven etc. om donaties (checks) te verzamelen. Het is overduidelijk dat de mensen hier een stuk minder gierig zijn dan ons de Nederlanders haha. Er waren meer manieren om geld in te zamelen. Zo had onze klas ook een extra actie: kiss a goat. Er stonden in het high school gebouw en elementary (soort basisschool) gebouw 4 emmers met op iedere emmer een leraar/lerares. De persoon op de emmer waar na 2 weken het meeste geld in zat, moest een geit kussen. Op 18 februari was de coronation (bekroning). Alle kandidaten moesten netjes op komen dagen, jurkje mooi, haartjes mooi etc. De winnende queens (4 in totaal) kregen royaal een kroontje en bloemen. Het was nog even spannend, maar ik en de king van onze senior klas hadden gewonnen! We hadden in totaal iets van 1745 dollar opgehaald! Nooit gedacht dat ik ooit nog zo veel geld voor iets zou ophalen (want echt hulp aan mijn partner had ik natuurlijk niet, jongens kwaaltjes).

Ondertussen ging in februari ook het basketballen nog steeds lekker door. In januari hadden we er trouwens weer 2 toernooitjes opzitten. Bij het ene toernooi eindigden we als 3e en bij het Stephens County (= soort van gemeente) toernooi waren we eerste! Ook was in februari senior night. De seniors bedanken dan je (gast)ouders en geeft ze een roos en een basketball met alle namen erop. Sommige senior ‘’eventen’’ hier zijn vaak nogal droevig, omdat een meisje uit mijn klas 1,5 jaar geleden vermoord is… Heel erg heftig

Aan het eind van februari was het normale basketbalseizoen over en begonnen de playoffs. We hadden ondertussen al iets van 18 wedstrijden achter elkaar gewonnen. Het eerste weekend kwamen we door de ‘’districts’’ (2 wedstrijden), het tweede weekend kwamen we door ‘’regionals’’ (3 wedstrijden) en toen kwam area. Dat was het laatste playoff toernooi, voordat we naar ons doel ‘’state tournament’’ zouden gaan. De eerste wedstrijd was tegen ‘’Chattanooga’’. We hadden al een keer eerder tegen hen gespeeld en gewonnen, dus we gingen met goede moed de wedstrijd in. Spijtig genoeg zwaar afgemaakt. Daar was dus het einde van basketbal. Waarschijnlijk een van de meeste emotionele momenten in mijn exchange year. 5 maanden lang, iedere dag met hetzelfde team zware trainingen, toernoois, wedstrijden ver weg, tegenvallers, tranen, maar vooral heel veel plezier. Ik heb absoluut geen spijt van deze keuze, het was een mooie ervaring en het zal altijd een grote herinnering blijven als ik terugdenk aan dit jaar.

En toen was het alweer maart. Ons jongens basketbalteam was wel door area gekomen en dus gingen zij naar het staat toernooi!! Helaas de eerste wedstrijd verloren tegen het team dat uiteindelijk eerste werd, maar het was een hele goede wedstrijd. Ik ga naast het deel uitmaken van het meisjes basketbal team ook echt het kijken missen. Er hangt zo’n goede sfeer tijdens de wedstrijden, de leerlingen blijven schreeuwen, roepen en alles tot het einde van de wedstrijd. Ik zal nooit kunnen beschrijven hoe het voelt om daar een deel van uit te maken, maar ik weet wel dat ik het zo erg ga missen (hetzelfde geldt voor tijdens de football wedstrijden).

Dus aangezien basketbal nu over is ben ik sinds vorige week aan het trainen voor track[e-38]field (atheletiek). Ik doe alleen track (rennen, er zijn wedstrijden van 100m t/m 2mile en relays)te slapjes om kogels de lucht in te gooien of om hoog te springen denk ik. Ik ben er nog niet zeker van welke afstanden ik ga rennen, maar ik kom waarschijnlijk sowieso in de speed relay (400meter) en 2mile relay (3,2km), dus dat is in ieder geval al goed.

Vrijdag begint spring break, maar ik vertek morgen al naar Hans en Helmie in Houston voor 10 daagjes en daar heb ik ontzettend veel zin in!!

Optimaal genieten deed ik natuurlijk al, maar het einde komt nu toch wel steeds dichterbij. Het voelt alsof ik hier nog maar een paar maandjes ben. Helaas nog maar 3 te gaan, want mijn terugvlucht staat ook al vast: 9 juni (10 juni thuis).

Ik loop nogal achter, want spring break is allang geweest en track seizoen is ondertussen ook in volle gang, maar daar schrijf ik binnenkort (als ik nog tijd heb haha grapje) wel weer over! En natuurlijk ook over Miss VA waar ik aan heb deelgenomen en prom!

Liefs Pam